سبک خراسانى سروده‏ هاى شفیعى کدکنى

ساختار شعر معاصر فارسى در طول حیات خویش از نفوذ زبانى و ادبى برکنار نمانده و خواسته یا ناخواسته تحت سیطره گذشته زبان فارسى و به طور مشخص زبان خراسانى در شعر بعضى از شاعران نوپرداز قرار گرفته‏است. شفیعى کدکنى از سرایندگانى است که با توجه به ارادتى که به زبان کهن خراسانى دارد، توانسته با بهره‏گیرى از قریحه ذاتى و اکتسابى خود در به‏کارگیرى امکانات آن زبان از یک طرف رونقى به زبان شاعرى خویش بخشد و از طرف دیگر ظرفیت‏هاى جدیدى را به شعر و زبان فارسى وارد کند. هدف این نوشتار بررسى نشانه‏هاى زبانى و ادبى سبک خراسانى در شعر شفیعى کدکنى به روش کتابخانه‏اى و اسنادى است، تا نشان دهد که او با تکیه بر زبان مادرى و دانش آکادمیک خود که از توغّل در متون کهن و ادبیات خراسان به دست آمده، چگونه توانسته با پیوند این عناصر زبانى گذشته با زبان امروزى، زبانى مشخص ومتمایز بیافریند و ضمن تلفیق شعر خراسانى با نیمایى هم به حفظ هویت تاریخى واژگان فارسى کمک کند و هم در لابه‏لاى پایبندى خود به ادب و فرهنگ خراسان، شاعرانِ جوان پس از خود را به مطالعه و جستجو در گذشته شعر فارسى ترغیب کند.